ΧΑΛΑΡΑ...

Η ανία λέει, είναι απλά σύμπτωμα χαμηλών επιπέδων προσοχής και είναι και ευπρόσδεκτη και απαραίτητη. Για να αναπτύξουμε την προσωπικότητά μας, για να δούμε κατά πρόσωπο τον εαυτό μας και να τον γνωρίσουμε καλύτερα, έχουμε ανάγκη από περιόδους απραξίας. Χωρίς ανία δεν υπάρχει δημιουργία, ούτε σε πολιτικό ούτε σε καλλιτεχνικό ή επιστημονικό επίπεδο. Χωρίς ανία, δεν καλλιεργείται ούτε η φαντασία ούτε η ανεξαρτησία. Να ένας λόγος για τον οποίο η Εκκλησία πάντα την πολέμησε. Και φτάσαμε σήμερα στον Ηomo freneticus, που τρώει φαστ-φουντ και αναζητεί ταίρι στο speed dating.

Δεν ήταν πάντα έτσι. Κατά την Αναγέννηση, οι μελαγχολικοί ταυτίζονταν με τους πνευματικά ανώτερους ανθρώπους: ένας υπερδραστήριος άνθρωπος σπανίως ήταν διάνοια.

Η δυσφήμηση της ανίας άρχισε όταν ο προτεσταντισμός και το αγγλοσαξονικό μοντέλο απέκτησαν τον έλεγχο του κόσμου. Ο γάλλος ψυχίατρος Λεμουάν πιστεύει ότι έπαιξε ρόλο και η σύνδεση της ανίας με τον αυνανισμό. Όταν βαριέσαι, έχεις μεγαλύτερες πιθανότητες να αρχίσεις να ...παίζεις. Αλλά ούτε το ένα ούτε το άλλο έκαναν ποτέ κακό. Αντιθέτως: λέγεται ότι ο Αϊνστάιν βαριόταν πολύ όταν ήταν μικρός (δεν ξέρουμε πόσο συχνά αυνανιζόταν).

Η ανία υπάρχει από τότε που υπάρχει πολιτισμός, λέει ο Γάλλος ψυχίατρος σε συνέντευξή του στη Λιμπερασιόν με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου του «Ανία, τι ευτυχία!» (εκδ. Αrmand Colin).
Σε λαούς κτηνοτρόφων, όπως οι Μασάι στην Αφρική, δεν συναντάται η ανία.
Τα τελευταία χρόνια πάντως, με την άνοδο και του ανατολίτικου μοντέλου, παρακολουθούμε μια σταδιακή αποκατάσταση της ανίας. Ας χαλαρώσουν λοιπόν οι γονείς, που τραβάνε τα παιδιά τους από το ποδόσφαιρο στο χορό κι από τα αγγλικά στην πισίνα! Ας μην ανησυχούν όταν τα ακούνε να παραπονούνται ότι βαριούνται και δεν έχουν τι να κάνουν.
Όπως έλεγε κι ο συγγραφέας Πωλ Μπουρζέ, «ο μοντέρνος άνθρωπος είναι ένα ζώο που πλήττει». Αν του στερήσουμε αυτό το δικαίωμα, παρεμβαίνουμε αρνητικά στην ανάπτυξή του.