Κυριακή 28 Ιουνίου 2009
Δευτέρα 22 Ιουνίου 2009
Κυριακή 21 Ιουνίου 2009
Τρίτη 16 Ιουνίου 2009
Κυριακή 7 Ιουνίου 2009
Παρασκευή 5 Ιουνίου 2009
Πέμπτη 4 Ιουνίου 2009
Τρίτη 2 Ιουνίου 2009
(ΞΕ)-ΥΦΑΙΝΟΝΤΑΣ ΤΟ ΟΥΡΑΝΙΟ ΤΟΞΟ...
Το βιβλίο αυτό του Ντόκινς είναι μια σύνθεση άρθρων, ομιλιών, διαλέξεων κ.λπ. που παρουσίασε τα τελευταία χρόνια. Στα 32 δοκίμια που περιλαμβάνονται συνοψίζει την πίστη του στον άνθρωπο, που «μπορεί να είναι και ποταπός», αλλά έχει τη δυνατότητα να κατανοήσει τη λογική και το μεγαλείο της δημιουργίας, αντέχει να ξεπεράσει τις βολικές αυταπάτες (την ασφάλεια και την ευτυχία) και να κερδίσει «τη χαρά τού να γνωρίζει ότι έχει μεγαλώσει, αντιμέτωπος με αυτό που σημαίνει η ύπαρξη: με το γεγονός ότι είναι εφήμερη και με όλα όσα την κάνουν ακόμα πιο πολύτιμη». Στη βάση αυτή, καταθέτει την άποψή του για τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να αναζητούμε την αλήθεια, αποφεύγοντας τους τρεις θανάσιμους εχθρούς της: την πίστη, την παράδοση και την αποκάλυψη.
Παρά την ποικιλία των θεμάτων με τα οποία καταπιάνεται (όπως π.χ. γιατί το σύστημα ποινικής δικαιοσύνης δεν είναι κατάλληλο για να κρίνει την αθωότητά ή την ενοχή, ή γιατί οι μεταμοντέρνοι φιλόσοφοι και κοινωνικοί επιστήμονες είνα αναξιόπιστοι), ο βιολόγος δίνει συχνά το στίγμα του, το ίδιο και ο άθεος αλλά και ο ακτιβιστής, που καυτηριάζει τα φαιδρά και ταυτόχρονα σκληρά της καθημερινής πραγματικότητας, ενώ συγχρόνως προτείνει ιδέες ή λύσεις για να αναλάβει ο καθένας το μερίδιο της ευθύνης του για την ανάπτυξη και την ευτυχία. Αυστηρά, είτε απευθύνεται σε καθηγητές «μερικών από τα καλύτερα Πανεπιστήμια» είτε στη (δεκάχρονη όταν γραφόταν το κείμενο) κόρη του, την οποία παροτρύνει να μην πιστεύει στα παραμύθια.
Ο πραγματικός τίτλος του βιβλίου: «Unweaving the Rainbow» είναι από τον ποιητή Κιτς και σημαίνει «ξηλώνοντας το ουράνιο τόξο». Ο Κιτς πίστευε ότι ο Νεύτων, ανάγοντας το ουράνιο τόξο σε χρώματα του φάσματος, κατέστρεψε όλη την ποιητικότητά του.
«Ο Κιτς -γράφει ο Ντόκινς- δεν θα μπορούσε να κάνει μεγαλύτερο λάθος απ αυτό, και σκοπός μου είναι να οδηγήσω στο αντίθετο συμπέρασμα όλους όσοι μπαίνουν στον πειρασμό μιας παρόμοιας οπτικής. Η επιστήμη είναι, ή θα έπρεπε να είναι, εμπνευστής μεγάλης ποίησης».
«Το αίσθημα δέους που μπορεί να μας δώσει η επιστήμη είναι μία από τις κορυφαίες εμπειρίες που μπορεί να βιώσει η ανθρώπινη ψυχή. Είναι ένα βαθύ, ευαίσθητο πάθος να συμπεριλαμβάνεσαι σε ό,τι καλύτερο μπορεί να προσφέρει η μουσική και η ποίηση. Είναι πραγματικά ένα από τα πράγματα που κάνουν τη ζωή να αξίζει να τη ζήσει κανείς, και το κάνει ακόμη πιο αποτελεσματικά, όταν μας πείθει ότι ο χρόνος που διαθέτουμε για να ζήσουμε είναι πεπερασμένος».
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
