Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2009

ΜΕΓΑΛΩΣΑ...



Μεγάλωσα
Στο τέρας της πόλης
Ήπια φόβο πολύ, ήπια μόλυνση, ήπια ψέματα
Κατάπια λόγια λιπαρά
Ξεγλίστρησα από τον πόθο μου να μάθω
Κορόιδεψα την δίψα μου να δω… γιατί είμαι εδώ
Μεγάλωσα
Με αισθήματα χημείας , με στυλ δοσοληψίας
Με βλέμματα συμπάθειας και άσκοπης προσπάθειας
να είμαστε καλοί
Εμείς ?
Άλλο εμείς , Άλλοι εμείς,

Πάντα γι άλλα μιλάμε - Πάντα γι άλλους μιλάμε
Πάντα γι άλλους μιλάμε έτσι δεν πονάμε έτσι ξεχνάμε

Μεγάλωσα
Τέρας της οικογένειας
Ανούσιας ευγένειας με ψευτο- υποταγή
Ηθοποιός παιδί στο ρόλο του μεγάλου
Δεν σου μιλώ για βία, μιλάω για βιασμό
Να ζεις την εφηβεία σημαίνει πόλεμο
Με μια εφηβεία λάσπη, στο σιχαμένο άστυ
Ενήλικας μετά νευρωτικός

Πάντα γι άλλα μιλάμε - Πάντα γι άλλους μιλάμε
Πάντα γι άλλους μιλάμε έτσι δεν πονάμε έτσι ξεχνάμε

Μεγάλωσα
Σύνδεση otenet,
γλυκά απ’ το Palette ,
μετά στα Silhouette
Σκεπάζουμε τους πόνους με φαΐ
Τα όνειρα σε σύνθλιψη ,αργότερα η κατάθλιψη
Φρικιό του Εγώ με τσαμπουκά ναυαγό
Πάμε γι άλλα μια ζωή πάμε γι άλλα
Βάλτο στα πόδια - πονάει πολύ
Σε φτύνω σε φιλώ- δεν σε πάω μα σ΄ αγαπώ
Παράνοια – διάνοια - επιφάνεια
Επιφάνεια– επιφάνεια - επιφάνεια
Στεριά - Πιάσαμε στεριά- Πιάσαμε στεριά
Δάκρυα …Καυτά μου δάκρυα
Ο πόνος μαλακώνει
Δάκρυα… Καλά μου δάκρυα - Βιολογικός καθαρισμός

Πάντα γι άλλα μιλάμε- πάντα γι άλλους μιλάμε
Πάντα γι άλλους μιλάμε έτσι δεν πονάμε έτσι ξεχνάμε
Μεγάλωσα
Αγάπη πριν το άλφα
Και κάτω απ΄ το μηδέν το υποσυνείδητό μου
Το χώμα του λασπώνει,
τους σάπιους μου καρπούς ανακυκλώνει
Μεγάλωσα
Μα το παιδάκι κλαίει
Δεν ξέρει γιατί φταίει Δεν έχει που να πάει
Τα νύχια του μασάει και βρέχει τα σεντόνια
Αποσυρμένο χρόνια στης φάτνης του τα βάθη
”Καλά να πάθει-Καλά να πάθει-καλά να πάθει”
Η μάνα του φωνάζει
Του δίνει γάλα , το μαλώνει
Έτσι πια θα το μεγαλώνει

Πάντα γι άλλους μιλάμε έτσι δεν πονάμε έτσι ξεχνάμε

Μεγάλωσα θα πει - να κάνεις το παπί
Να ζεις την απουσία
Να γίνεις εξουσία
Να μάθεις να γελάς
Και να παραφυλάς
Να παίρνεις αποφάσεις
Να απαγορεύεται να χάσεις
Μεγάλωσα σημαίνει
Να ζεις με αυτό που σ΄αρρωσταίνει
Να χτίζεις κι άλλα κεραμίδια
Να βγάζεις τόνους τα σκουπίδια
Να ρίχνεις σ’ άλλους τ’ άδικα
Να βλέπεις πρωϊνάδικα
Να ακούς πιστά τις αναλύσεις
Να αιμοδιψάς για ειδήσεις
Να λες και yes να λες και no
Να συνηθίζεις τα πορνό
Να πολεμάς στον καναπέ
Nα μην μπορείς χωρίς Φραπέ

Πάντα γι άλλους μιλάμε

Μεγαλώνω θα πει
Να ‘ρχεται η ανατροπή
Οι καιροί να στη φέρνουν
Τα μυαλά σου να γδέρνουν
Να ζητάς να κουρνιάσεις
Και να βρίσκεις οάσεις Στις ψυχώσεις των άλλων
Που έχουν για περιβάλλον
Ίδιες φάτσες με σένα
Γόνατα λυγισμένα
Όνειρα ξεχασμένα.

Πέμπτη 24 Σεπτεμβρίου 2009

TEIXH...

Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ

μεγάλα κι υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη

Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ

Αλλο δεν σκέπτομαι : το νουν μου τρώει αυτή η τύχη

διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον

Α όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω

Αλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον

Ανεπαισθήτως μ’έκλεισαν από τον κόσμο έξω.

Καβάφης

Σάββατο 5 Σεπτεμβρίου 2009

ΚΑΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗΣ ΕΠΕΙΔΗ...


What a show!
Η ιστορία του κομμουνισμού σε 5 μόλις λεπτά...

Κυριακή 2 Αυγούστου 2009

ΠΑΙΔΕΙΑ...

«Και πρώτ’ απ’ όλα, τι εννοούμε λέγοντας παιδεία;

Την πληροφορία, την τεχνική, το δίπλωμα εξειδίκευσης που εξασφαλίζει γάμο, αυτοκίνητο κι ακίνητο, με πληρωμή την πλήρη υποταγή του εξασφαλισθέντος, ή την πνευματική και ψυχική διάπλαση ενός ελευθέρου ανθρώπου, με τεχνική αναθεώρησης κι ονειρικής δομής, με αγωνία απελευθέρωσης και με διαθέσεις μιας ιπτάμενης φυγής προς τα’ άστρα;

Αυτή την δεύτερη παιδεία την αποσιωπούν και δεν την δίνουν δωρεάν.Γιατί δεν συντηρεί και δεν υπηρετεί συστήματα. Αντίθετα, τα ελέγχει, τα αναθεωρεί και τα’αποδυναμώνει.»

Μάνος Χατζιδάκις
σχόλιο του από τη ραδιοφωνική συχνότητα του «τρίτου προγράμματος»

Τετάρτη 8 Ιουλίου 2009

Κυριακή 28 Ιουνίου 2009

Δευτέρα 22 Ιουνίου 2009

Τρίτη 16 Ιουνίου 2009

Κυριακή 7 Ιουνίου 2009

BLINDERS...

So busy living in my mind that I haven't noticed what's actually going on around me...

Παρασκευή 5 Ιουνίου 2009

ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ...

The Bard's Song


The Lights Will Stay On..

Πέμπτη 4 Ιουνίου 2009

Τρίτη 2 Ιουνίου 2009

...ΠΟΙΗΜΑΤΑ

(ΞΕ)-ΥΦΑΙΝΟΝΤΑΣ ΤΟ ΟΥΡΑΝΙΟ ΤΟΞΟ...

Το βιβλίο αυτό του Ντόκινς είναι μια σύνθεση άρθρων, ομιλιών, διαλέξεων κ.λπ. που παρουσίασε τα τελευταία χρόνια.

Στα 32 δοκίμια που περιλαμβάνονται συνοψίζει την πίστη του στον άνθρωπο, που «μπορεί να είναι και ποταπός», αλλά έχει τη δυνατότητα να κατανοήσει τη λογική και το μεγαλείο της δημιουργίας, αντέχει να ξεπεράσει τις βολικές αυταπάτες (την ασφάλεια και την ευτυχία) και να κερδίσει «τη χαρά τού να γνωρίζει ότι έχει μεγαλώσει, αντιμέτωπος με αυτό που σημαίνει η ύπαρξη: με το γεγονός ότι είναι εφήμερη και με όλα όσα την κάνουν ακόμα πιο πολύτιμη». Στη βάση αυτή, καταθέτει την άποψή του για τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να αναζητούμε την αλήθεια, αποφεύγοντας τους τρεις θανάσιμους εχθρούς της: την πίστη, την παράδοση και την αποκάλυψη.

Παρά την ποικιλία των θεμάτων με τα οποία καταπιάνεται (όπως π.χ. γιατί το σύστημα ποινικής δικαιοσύνης δεν είναι κατάλληλο για να κρίνει την αθωότητά ή την ενοχή, ή γιατί οι μεταμοντέρνοι φιλόσοφοι και κοινωνικοί επιστήμονες είνα αναξιόπιστοι), ο βιολόγος δίνει συχνά το στίγμα του, το ίδιο και ο άθεος αλλά και ο ακτιβιστής, που καυτηριάζει τα φαιδρά και ταυτόχρονα σκληρά της καθημερινής πραγματικότητας, ενώ συγχρόνως προτείνει ιδέες ή λύσεις για να αναλάβει ο καθένας το μερίδιο της ευθύνης του για την ανάπτυξη και την ευτυχία. Αυστηρά, είτε απευθύνεται σε καθηγητές «μερικών από τα καλύτερα Πανεπιστήμια» είτε στη (δεκάχρονη όταν γραφόταν το κείμενο) κόρη του, την οποία παροτρύνει να μην πιστεύει στα παραμύθια.

Ο πραγματικός τίτλος του βιβλίου: «Unweaving the Rainbow» είναι από τον ποιητή Κιτς και σημαίνει «ξηλώνοντας το ουράνιο τόξο». Ο Κιτς πίστευε ότι ο Νεύτων, ανάγοντας το ουράνιο τόξο σε χρώματα του φάσματος, κατέστρεψε όλη την ποιητικότητά του.

«Ο Κιτς -γράφει ο Ντόκινς- δεν θα μπορούσε να κάνει μεγαλύτερο λάθος απ αυτό, και σκοπός μου είναι να οδηγήσω στο αντίθετο συμπέρασμα όλους όσοι μπαίνουν στον πειρασμό μιας παρόμοιας οπτικής. Η επιστήμη είναι, ή θα έπρεπε να είναι, εμπνευστής μεγάλης ποίησης».


«Το αίσθημα δέους που μπορεί να μας δώσει η επιστήμη είναι μία από τις κορυφαίες εμπειρίες που μπορεί να βιώσει η ανθρώπινη ψυχή. Είναι ένα βαθύ, ευαίσθητο πάθος να συμπεριλαμβάνεσαι σε ό,τι καλύτερο μπορεί να προσφέρει η μουσική και η ποίηση. Είναι πραγματικά ένα από τα πράγματα που κάνουν τη ζωή να αξίζει να τη ζήσει κανείς, και το κάνει ακόμη πιο αποτελεσματικά, όταν μας πείθει ότι ο χρόνος που διαθέτουμε για να ζήσουμε είναι πεπερασμένος».



Παρασκευή 29 Μαΐου 2009

ΧΑΛΑΡΑ...


Η ανία λέει, είναι απλά σύμπτωμα χαμηλών επιπέδων προσοχής και είναι και ευπρόσδεκτη και απαραίτητη. Για να αναπτύξουμε την προσωπικότητά μας, για να δούμε κατά πρόσωπο τον εαυτό μας και να τον γνωρίσουμε καλύτερα, έχουμε ανάγκη από περιόδους απραξίας. Χωρίς ανία δεν υπάρχει δημιουργία, ούτε σε πολιτικό ούτε σε καλλιτεχνικό ή επιστημονικό επίπεδο. Χωρίς ανία, δεν καλλιεργείται ούτε η φαντασία ούτε η ανεξαρτησία. Να ένας λόγος για τον οποίο η Εκκλησία πάντα την πολέμησε. Και φτάσαμε σήμερα στον Ηomo freneticus, που τρώει φαστ-φουντ και αναζητεί ταίρι στο speed dating.

Δεν ήταν πάντα έτσι. Κατά την Αναγέννηση, οι μελαγχολικοί ταυτίζονταν με τους πνευματικά ανώτερους ανθρώπους: ένας υπερδραστήριος άνθρωπος σπανίως ήταν διάνοια.

Η δυσφήμηση της ανίας άρχισε όταν ο προτεσταντισμός και το αγγλοσαξονικό μοντέλο απέκτησαν τον έλεγχο του κόσμου. Ο γάλλος ψυχίατρος Λεμουάν πιστεύει ότι έπαιξε ρόλο και η σύνδεση της ανίας με τον αυνανισμό. Όταν βαριέσαι, έχεις μεγαλύτερες πιθανότητες να αρχίσεις να ...παίζεις. Αλλά ούτε το ένα ούτε το άλλο έκαναν ποτέ κακό. Αντιθέτως: λέγεται ότι ο Αϊνστάιν βαριόταν πολύ όταν ήταν μικρός (δεν ξέρουμε πόσο συχνά αυνανιζόταν).

Η ανία υπάρχει από τότε που υπάρχει πολιτισμός, λέει ο Γάλλος ψυχίατρος σε συνέντευξή του στη Λιμπερασιόν με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου του «Ανία, τι ευτυχία!» (εκδ. Αrmand Colin).
Σε λαούς κτηνοτρόφων, όπως οι Μασάι στην Αφρική, δεν συναντάται η ανία.
Τα τελευταία χρόνια πάντως, με την άνοδο και του ανατολίτικου μοντέλου, παρακολουθούμε μια σταδιακή αποκατάσταση της ανίας. Ας χαλαρώσουν λοιπόν οι γονείς, που τραβάνε τα παιδιά τους από το ποδόσφαιρο στο χορό κι από τα αγγλικά στην πισίνα! Ας μην ανησυχούν όταν τα ακούνε να παραπονούνται ότι βαριούνται και δεν έχουν τι να κάνουν.
Όπως έλεγε κι ο συγγραφέας Πωλ Μπουρζέ, «ο μοντέρνος άνθρωπος είναι ένα ζώο που πλήττει». Αν του στερήσουμε αυτό το δικαίωμα, παρεμβαίνουμε αρνητικά στην ανάπτυξή του.

Πέμπτη 28 Μαΐου 2009

RANDY PAUSCH: THE LAST LECTURE...


Ο Randy Pausch, πατέρας τριών παιδιών, καθηγητής στο Carnegie Mellon, με άσχημη διάγνωση (μεταστατικός καρκίνος στο πάγκρεας) και ακόμα πιο άσχημη πρόγνωση (πέρυσι τον Αύγουστο είχε maximum εξάμηνο - κι όμως είναι ακόμα εδώ!), ένας απίστευτος τύπος, τον περασμένο Σεπτέμβρη συμμετείχε ως ομιλητής στον κύκλο διαλέξεων του CM, Journeys (όπου οι ακαδημαϊκοί του CM μοιράζονται τις σκέψεις, τους ανα-στοχασμούς και τα μαθήματα ζωής που πήραν κι έδωσαν κατά τη διάρκεια της προσωπικής και επαγγελματικής τους πορείας).
Η Τελευταία Διάλεξη του Randy Pausch αφορά όσα θα ήθελε να μοιραστεί μαζί μας ο ομιλητής αν αυτή ήταν η τελευταία του ευκαιρία να μιλήσει δημοσίως!! Έγινε δε τρελό hit, με εκατομμύρια θεάσεις στο youtube, αναπαραγωγή στην Oprah, έκδοση σε βιβλίο, αφιέρωμα στο ABC κλπ. Και το άξιζε.

Ένας δημιουργικότατος άνθρωπος, που γνωρίζει πως δεν θα δει τα παιδιά του να μεγαλώνουν μας δίνει συμβουλές για το πως να πραγματοποιήσουμε ακόμα και τα πιο άγριά μας όνειρα και μας υπενθυμίζει πως καμιά φορά είναι καλό τα όνειρά μας να είναι μνημειώδη!

ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΥΤΥΧΙΑ...

Ένα εξαιρετικό βιβλίο του Ντάνιελ Γκίλμπερτ.
Όπως γράφει και ο συγγραφέας, παρά την αναφορά της λέξης «ευτυχία» στον τίτλο , το βιβλίο δεν είναι εγχειρίδιο για το πώς να γίνει κανείς ευτυχισμένος. Το εν λόγω βιβλίο περιγράφει όσα έχει να πει η επιστήμη για το πώς και πόσο καλά μπορεί ο ανθρώπινος νους να φανταστεί το μέλλον του, και να προβλέψει τι θα τον ικανοποιήσει πιο πολύ.
Ό γρίφος αυτός έχει απασχολήσει τους κορυφαίους διανοητές για πάνω από 2 χιλιάδες χρόνια και εντάσσεται σε ένα φιλοσοφικό πλέγμα αναζητήσεων μαζί με ζητήματα όπως το νόημα τη ζωής, ο φόβος του θανάτου, ο σκοπός της ζωής κ.α.

Dan Gilbert on our mistaken expectations:

Τετάρτη 27 Μαΐου 2009

ΜΙΜΗΔΙΑ...

Οι ιδέες μπορούν να θεωρηθούν σαν αναπαραγόμενες μονάδες, οι οποίες όταν δίνουν εξελικτικό πλεονέκτημα στον φορέα τους, αρχίζουν να εξαπλώνονται στον γενικό πληθυσμό. Κάποια συγκεκριμένα χαρακτηριστικά μιας ιδέας ή μιας ιδεολογίας (ενός μιμήδιου σύμφωνα με τον Ντώκινς) μπορούν να την κάνουν να εξαπλώνεται ταχύτατα σε μια κοινωνία.

Για παράδειγμα, αν μια ιδεολογία είναι εύκολη να την ακολουθήσεις, κάνει αυτούς που την ασπάζονται να αισθάνονται χαρούμενοι, τους προστάζει να κάνουν πολλά παιδία και να μιλάνε σχετικά με αυτήν σε όσους ανθρώπους γνωρίζουν, προφανώς θα εξαπλωθεί γρήγορα.

Δεν είναι τυχαίο ότι οι θρησκείες που επιβιώνουν έχουν τέτοια χαρακτηριστικά. Καμία θρησκεία δεν θα μπορούσε να επιβιώσει αν ήθελε χρόνια να την κατανοήσεις, ή αν πρόσταζε τους πιστούς να μην κάνουν παιδιά και να μην μιλάνε γι αυτήν!

Susan Blackmore on memes and "temes":

Το μυρμήγκι και τα μιμίδια:
Όχι, δεν είναι παραμύθι του Αισώπου, είναι ομιλία του Daniel Dennett για τη δύναμη των μιμιδίων.
(θεϊκός ορισμός: "virus: a string of nucleic acid with attitude").

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΣΥΝΟΜΩΣΙΑΣ...

Έμαθαν όλοι και μηρυκάζουν πως όταν θέλεις κάτι πολύ το σύμπαν συνομωτεί για να τ΄αποκτήσεις.
Μεγαλύτερη μαλακία δεν ειπώθηκε.
Μπορεί να παίζεται το κατά πόσον ορίζουμε οι ίδιοι τη μοίρα μας, και η πορεία της ζωής μας να καθορίζεται από τυχαία συμβάντα, καρμικές συγκυρίες και συμπαντικές αλληλεπιδράσεις, αλλά δεν υπάρχει κανένας παράξενος ελκυστής εκεί έξω που να εξασφαλίζει σταθερά στον καθένα από μας το match point της προσδοκίας του.
Από κει κι ύστερα είναι γεγονός ότι με πολλή "δουλειά" και επιμονή πετυχαίνει κανείς τα ακατόρθωτα.
Καμιά φορά χρειάζεται να επιμείνει μέχρι τελικής πτώσεως.
Και συμβαίνει: όταν πάψει να αγωνίζεται και να το περιμένει, τότε αποδίδουν καρπούς οι κόποι του, σαν απ΄το πουθενά.
Η συμπαντική συνομωσία που λέγαμε...

ΣΟΠΕΝΧΑΟΥΕΡ: ΠΡΩΤΟΤΥΠΗ ΣΚΕΨΗ...


Το βιβλίο αποτελείται από δύο μέρη. Το πρώτο είναι ένα σχόλιο του Νίτσε πάνω στο έργο του Σοπενχάουερ και το δευτερο αποσπάσματα από το έργο του Σοπενχαουερ.

To κομμάτι που εντυπωσιάζει περισσότερο είναι το κομμάτι που μιλάει για τον έρωτα.

Καθόλου μυστήριο για τους επιστήμονες πια, το γιατί ερωτευόμαστε ανθρώπους τόσο διαφορετικούς από μας, τι μας τραβάει σε κάποιους και τι μας απωθεί, πως από το πρώτο φιλί ξέρουμε αν θέλουμε κάποιον ή όχι.

Το Φεβρουάριο του 2008 σε άρθρο του TIME αναλύονται οι θεωρίες της εξελικτικής βιολογίας σχετικά με τον έρωτα : “ Scent not only tells males which females are primed to conceive, but it also lets both sexes narrow their choices of potential partners. Among the constellation of genes that control the immune system are those known as the major histocompatibility complex (MHC) which influence tissue rejection. Conceive a child with a person whose MHC is too similar to your own, and the risk increases that the womb will expel the fetus. Find a partner with sufficiently different MHC, and you’re likelier to carry a baby to term”.

Όλα τα έχει βρει η βιολογία, μόνο που άργησε κανά δυο αιώνες γιατί ο Σοπενχάουερ τα είχε πει γύρω στα 1850:

« Έτσι λοιπόν ο καθενας κατ’αρχην προτιμάει και ποθεί με θέρμη τα ωραιότερα άτομα, δηλαδη εκείνα που εκπροσωπούν τον καθαρότερο τύπο του γένους. Κατά δεύτερο λόγο αναζητάει στο άλλο άτομο εκείνες ακριβώς τις καλές ιδιότητες που αυτός δεν έχει ή μερικές φορές και τις ατέλειες ακόμα που είναι αντίθετες με τις δικές του και που τις βρίσκει ωραίες. Έτσι π.χ. εξηγείται γιατί οι μικρόσωμοι άνδρες προτιμούν τις μεγαλόσωμες γυναίκες, οι ξανθοί τις μελαχρινές κλπ. Ο μεθυστικός ενθουσιασμός που πιάνει τον άνδρα στη θέα μιας γυναίκας με ομορφιά που ανταποκρίνεται στο ιδανικό του και τον κάνει να νομίζει πως μόνο αν ενωθεί μαζί της θα νιώσει την υπέρτατη ευτυχία δεν ειναι τίποτε άλλο απ’τη λογική του είδους που αναγνώρισε το καλοφτιαγμένο συμπλήρωμα του και που μέσα απ’αυτό θέλει να διαιωνιστεί».

Για τις Γυναίκες, δεν φτάνει που είναι απαισιόδοξος και μηδενιστής είναι και μισογύνης. Ανώριμες, άμυαλες, υποκρίτριες, ψεύτρες, άπιστες, ειναι μερικοί από τους επιεικείς χαρακτηρισμούς για τις γυναίκες της εποχής του. Ο γάμος είναι πάντα προς όφελος των γυναικών που δε δουλεύουν και παίρνουν και το (σπουδαίο) όνομα του άντρα τους.

Βέβαια αν ζούσε σήμερα ο Σοπενχαουερ ίσως να έκανε μια λίγο τροποποιημένη ανάλυση για τα δυο φύλα.

Χαρακτηριστικό είναι ότι κάθε φορά που ανοίγεις το βιβλίο βρίσκεις ένα κομμάτι με πρωτότυπη σκέψη με πράγματα που σε συγκινούν και ενίοτε σε εξοργίζουν.

Και ένα απόσπασμα σχετικά με τη σημασία του ερωτικού ενστίκτου στη ζωή μας, μια και βιολογία και φιλοσοφία συμφωνούν ότι είναι το δυνατότερο από όλα τα ενστικτα του ανθρωπου, ίσως δυνατότερο και από αυτό της αυτοσυντήρησης:

Από το ΤΙΜΕ :

“ People compose poetry, novels, sitcoms for love,” says Elen Fisher, an antrhropologist at Rutgers University. “They live for love, die for love, kill for love. It can be stronger than the drive to stay alive.”

Και ο Σοπενχάουερ:

« Επομένως, αν λάβουμε υπόψη τη σημασία που παίρνει ο έρωτας σε κάθε στάδιο του και σε κάθε διαβάθμιση του, όχι μονάχα στις κωμωδίες και στα μυθιστορήματα αλλά και στον πραγματικό κόσμο, όπου μαζί με την αγάπη για την ύπαρξη αποτελεί το δυνατότερο και δραστηριότερο κίνητρο, αν συλλογιστούμε πως απασχολεί συνεχώς τη δράση του νεαρότερου μέρους της ανθρωπότητας, πως είναι ο τελικός σκοπός κάθε ανθρώπινης ενέργειας, πως έχει τη δύναμη να προξενήσει προβλήματα ακόμη και στις σπουδαιότερες υποθέσεις, πως μπορεί να διακόψει ξαφνικά τις πιο αυστηρές απασχολήσεις, πως έχει τη δύναμη να ταράξει τις πιο ισορροπημένες ψυχές, πως χωρίς κανένα δισταγμό αφήνει τις ανοησίες του να εισχωρήσουν μέσα στις διπλωματικές διαπραγματεύσεις και τις έρευνες ακόμα και των σοφών, πως φτάνει ως το σημείο να χώνει τα μελωμένα ραβασάκια του και τις τρίχες των μαλλιών της κόρης των ονείρων ακόμα και μέσα στα χαρτοφύλακια των υπουργών ή ανάμεσα στις σελίδες των φιλοσόφων,…πως τον τίμιο άνθρωπο τον κάνει άτιμο, προδότη τον πιο έμπιστο, πως φαίνεται εμπνευσμένος από δαιβολικό πνεύμα – ω! Τότε μας έρχεται να φωνάξουμε: «Μα γιατί τόσος θόρυβος; Για ποιο σκοπό όλη αυτή η φασαρία, όλη αυτή η μανία…» Και απαντάει ο ίδιος λίγο παρακάτω: «Πραγματικά δεν πρόκεται για τίποτε λιγότερο απ’την παραγωγή της μέλλουσας γενιάς.»

(Πηγή: http://annabooklover.wordpress.com)

ΤΟ ΚΙΝΕΖΙΚΟ ΔΩΜΑΤΙΟ...

chinese1

Είναι ένα βιβλίο της Κατερίνας Χρυσανθοπούλου, που με αφορμή την ιστορία ενός αρκετά αντικοινωνικού νεαρού, ενός πληροφορικάριου, με ελάχιστους φίλους και πολλούς εικονικούς γνωστούς, λάτρη των παιχνιδιών ρόλων και των τσοντοσάιτ, μας μυεί στον κόσμο των γνωσιακών επιστημών (cognitive sciences).

Η υπόθεση και οι ήρωες που φτιάχνει η συγγραφέας είναι μόνο το πρόσχημα, είναι η αφορμή για να μιλήσει γι αυτές τις πολύ ενδιαφέρουσες επιστήμες και την αναζήτηση τους στα βάθη του ανθρώπινου εγκέφαλου. Οι προσπάθειες για δημιουργία σκεπτόμενων ρομπότ, οι διαφορετικές θεωρίες αρχιτεκτονικής κατασκευής υπολογιστικών μηχανημάτων, η φιλοσοφία πίσω από αυτές, οντολογία, επιστημολογία και πληροφορική, όλα μπερδέυονται στην ιστορία μας και μας κάνουν ένα ωραίο μάθημα. Αυτό ίσως είναι και το μειονέκτημα αυτού του βιβλίου, είναι τόσος ο όγκος πληροφοριών που αδυνατείς να τον εμπεδώσεις…

Οι διάλογοι του ήρωα με τη δικυτακή του φίλη, στην άλλη άκρη του Ατλαντικού δεν είναι τυχαίοι διάλογοι ανθρώπων που γνωρίστηκαν σε τσατ ρουμ. Είναι υλικό για διάλεξη με θέμα τη γνώση,τις νοητικές δομές, τη μνήμη κι ένα σωρό άλλα.

Η υποτυπώδης πλοκή έχει ένα πολύ ενδιαφέρον γύρισμα στο τέλος…

Το βιβλίο δεν είναι ακριβώς μυθιστόρημα, είναι ενδιαφέρον αν το διαβάσεις ως εισαγωγή στις γνωσιολογικές επιστήμες.

ARTHUR RIMBAUD...

“The first study for the man who wants to be a poet is knowledge of himself, complete: he searches for his soul, he inspects it, he puts it to the test, he learns it. As soon as he has learned it, he must cultivate it! I say that one must be a seer, make oneself a seer. The poet becomes a seer through a long, immense, and reasoned derangement of all the senses. All shapes of love suffering, madness. He searches himself, he exhausts all poisons in himself, to keep only the quintessences. Ineffable torture where he needs all his faith, all his superhuman strength, where he becomes among all men the great patient, the great criminal, the great accursed one--and the supreme Scholar! For he reaches the unknown! ....So the poet is actually a thief of Fire!”

ΞΕΒΟΛΕΜΑ...

Είδα χθες τη γερμανική ταινία του Ντένις Γκένσελ "ΤΟ ΚΥΜΑ". Ήταν τελικά όντως ενδιαφέρουσα, όπως ακούγεται.
Είχε να κάνει με την εφαρμογή ενός φασιστικού μοντέλου σε ένα σχολείο, εν είδει βιωματικής διδασκαλίας.
Ένας αντισυμβατικός καθηγητής πολιτικής ιστορίας για να δώσει στους μαθητές του να καταλάβουν τι θα πει απολυταρχία εφάρμοσε μεθοδεύσεις "αγελοποίησης". Δηλαδή επέβαλε πειθαρχία στους μαθητές του, τους συσπείρωσε σε ομάδα με δική της ταυτότητα στολή-έμβλημα-χαιρετισμό, ενότητα, συλλογικότητα, ομαδικό πνεύμα, συντροφικότητα, κοινό στόχο και καθήκοντα. Ανταποκρίθηκαν με ενθουσιασμό πράγμα που δεν θα γινόταν αν ο ίδιος δεν ένέπνεε σαν ηγέτης. Από κει και πέρα η ομάδα αυτοτροφοδοτήθηκε και σε χρόνο μηδέν χάθηκε ο έλεγχος με τραγικές συνέπειες. Κινήθηκε σαν φασιστική οργάνωση εξοστρακίζοντας όποιον διαφωνούσε ή αρνούνταν να ευθυγραμμιστεί. Ομαδοσκέψη σε όλο το μεγαλείο. Και ο κεντρικός ήρωας απόλυτα πειστικός. Στο φινάλε της ταινίας τα μάτια του σε "στοιχειώνουν".
Φοβερή σκηνοθεσία, "στακάτη" σαν ντοκυμαντέρ, χωρίς όμως να εμβαθύνει σε χαρακτήρες, σχηματική, απλουστευμένη και με προβλέψιμη εξέλιξη. Σαν να σου μαθαίνει ξανά την αλφαβήτα, ένα μανιφέστο-απόδειξη ότι θα μπορούσε ανά πάσα στιγμή να ευδοκιμήσει ένα καθεστώς αντίστοιχο του Γ΄Ράιχ και ένας χαρισματικός ηγέτης να μετατρέψει τους ανθρώπους σε άβουλα πιόνια.
Βασίστηκε σε ένα πραγματικό πείραμα που έγινε σε σχολείο στην Καλιφόρνια το 1967 (αντίστοιχο του πειράματος Στάφορντ με φύλακες και φυλακισμένους), που έγινε για να αποδείξει πόσο εύκολο είναι να χειραγωγηθούμε μέσα από την ανάγκη μας να ανήκουμε κάπου και να πιστέψουμε σε κάτι.
Μου έκανε εντύπωση σήμερα που είδα τις κριτικές, οι περισσότεροι αναφέρονται στους ναζί και το βλέπουν μακροκοινωνικά. Δεν το συνδέουν με τη χειραγώγηση στην καθημερινότητα μας στη δουλειά στην πολιτική τα ΜΜΕ στις οικογένειες στα παιδιά μας. Σαν να μην μας αφορά, θεωρούμε ότι θα το πάθαιναν μόνο άνθρωποι χωρίς βούληση και κουλτούρα και φυσικά θεωρούμε ότι η συγκεκριμένη πρακτική είναι απολύτως καταδικαστέα.
Ξεχνούμε ή δεν γνωρίζουμε ότι όλοι σχεδόν είμαστε χειραγωγήσιμοι, εκ κατασκευής.
Ξεχνούμε επίσης ότι τίποτα δεν είναι άσπρο-μαύρο. Κάποιες φορές εν ονόματι των αποτελεσμάτων που είναι εκπληκτικά, οι στρατηγικές του κατάπτυστου φασισμού αποτελούν αναγκαιότητα. Το λεπτό σημείο είναι ο κώδικας ηθικής του ηγέτη και η μέθη της απόλυτης εξουσίας, αν υποθέσουμε ότι μπορεί να ελεγχθεί η κατάσταση.
Τέλος πάντων, και ο πιο ανυποψίαστος θεατής θα θορυβηθεί και θα μπει σε σκέψεις έστω και λιγάκι.
Από αυτό όμως μέχρι το να μπει στη διαδικασία να περάσει από κρισάρα κατά πόσο ο ίδιος μανιπουλάρει ή μανιπουλάρεται και μέσα από ποιούς μηχανισμούς εσωτερικούς και πρακτικούς, υπάρχει χάσμα δυσθεώρητο.
Το ξεβόλεμα είναι ζόρι... γενικώς...

ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΖΩΗ...

Διάβασα τη βιογραφία του Βαν Γκόγκ μέσα από την αλληλογραφία του με τον αδερφό του και τις αφηγήσεις όσων τον γνώρισαν.

Συνταρακτικό βιβλίο!

Πως να κλείσει κανείς μια ζωή σε λέξεις χωρίς να την απαξιώσει;

Πως να συλλάβει κανείς σ΄όλο τους το μέγεθος, στην απολυτότητα τους, ακραία, λέξεις όπως
ΔΟΥΛΕΙΑ - ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ - ΑΓΩΝΑΣ - ΑΛΗΘΕΙΑ - ΠΟΝΟΣ - ΑΝΘΡΩΠΙΑ - ΕΞΑΨΗ - ΠΑΘΟΣ - ΑΓΑΠΗ - ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ - ΑΠΟΓΝΩΣΗ - ΜΑΤΑΙΩΣΗ - ΕΞΑΝΤΛΗΣΗ - ΑΦΟΣΙΩΣΗ - ΔΟΣΙΜΟ...

ΘΕΛΗΣΗ ΓΙΑ ΔΥΝΑΜΗ...

Είναι παρηγοριά για εμένα να ξέρω ότι πάνω από την μπόχα και τη λάσπη των ανθρώπινων πεδινών εκτάσεων υπάρχει μια ανώτερη, λαμπρότερη ανθρωπότητα, πολύ μικρή στον αριθμό (γιατί καθετί διακεκριμένο είναι από τη φύση του σπάνιο):
Ανήκει κανείς σε αυτήν, όχι επειδή είναι πιο προικισμένος ή πιο ενάρετος ή πιο ηρωικός ή πιο πιστός στην αγάπη από τους ανθρώπους που βρίσκονται κάτω,
αλλά – επειδή είναι πιο ψυχρός, πιο λαμπρός, πιο μακρύθωρος, πιο μοναχικός.
Επειδή αντέχει, προτιμά, ζητά τη μοναξιά ως ευτυχία, ως προνόμιο, και μάλιστα ως συνθήκη ύπαρξης: Επειδή ζει ανάμεσα στα σύννεφα και τις αστραπές όπως ανάμεσα στους ομοίους του, αλλά το ίδιο ανάμεσα σε ακτίνες του ήλιου, δροσοσταλίδες, νιφάδες χιονιού και σε καθετί που έρχεται αναγκαία από τα ύψη και, όταν κινείται, κινείται αιωνίως μόνο από πάνω προς τα κάτω.
Οι βλέψεις προς τα ύψη δεν είναι δικές μας.
Οι ήρωες, οι μάρτυρες, οι μεγαλοφυΐες και οι ζηλωτές δεν είναι αρκετά ακίνητοι, υπομονετικοί, λεπτοί, ψυχροί, αργοί για εμάς.

Φρίντριχ Νίτσε

ΔΟΥΛΕΙΑ: ΣΥΝΤΑΓΗ ΖΩΗΣ...

Παρακολούθησα απόψε τη συνέντευξη της Νάντιας Κομανέτσι στο Θανάση Λάλα.
Έδειχνε ισορροπημένη, σίγουρη, ήρεμα δυνατή.
Κίνητρο, αφοσίωση, «ένστικτο», εξάσκηση, πίστη, θετική σκέψη, ταλέντο…
Λέξεις κλειδιά στη ζωή και την πορεία της.
Ισορροπημένη σκέψη, συνειδητή ανάληψη των ευθυνών που της αναλογούν, υγιής αντίληψη του εαυτού και της φροντίδας του, λήψη αποφάσεων βασισμένη στη σωστή διαίσθηση με συνυπολογισμό του συναισθήματος, ευθεία αντιμετώπιση του φόβου και των προκλήσεων, ρεαλισμός, αξιοποίηση των λαθών, πίστη τόση όση χρειάζεται για να αγγίξει το ακατόρθωτο και φυσικά ΔΟΥΛΕΙΑ.
Δεν είναι μόνο συνταγή επιτυχίας, αλλά συνταγή ζωής…

ΛΕΝΕ...

Αληθινή αγάπη δεν είναι αυτή που αντέχει στους μακρόχρονους χωρισμούς...

Αληθινή αγάπη είναι αυτή που αντέχει στη μακρόχρονη οικειότητα...

ΕΝ ΔΥΝΑΜΕΙ...


Ξεκινούμε τη ζωή μας νιώθοντας παντοδύναμοι.
Τόσες πολλές δυνατότητες γύρω και όλος ο χρόνος του κόσμου δικός μας...

Τι απάτη!!!
Πόσο υπερτιμημένο το "εν δυνάμει"...